Айгөл Бариева: «Шушы күренеш әле дә күз алдымнан китми»

Безнең балачак сәхнә артында уйнап, әти-әнигә ияреп гастрольләрдә йөреп узды инде. Театрның иске бинасында баскычтан чабып төшүләр, куышып йөрүләр! Ни гаҗәп, шелтә белдерүче дә, ачуланучы да юк иде. Берара бакча бирделәр, шунда җыела башладык. Кичен аллеяда учак ягабыз, Искәндәр Хәйруллин гитара алып чыга, җырлыйбыз. Ерак түгел чишмә бар. Иртә-кич салкын су белән коенырга йөрибез. Казлар кебек тезелешеп китәбез, тезелешеп кайтабыз… Әй, күңелле, безгә – балаларга бернинди лагерь кирәк түгел иде. Тик менә әти ни өчендер мине спектакльләрдә катнаштырырга теләмәде. Сәхнәгә беренче мәртәбә ундүрт яшемдә генә аның белән дуэт җырларга чыктым. Әни белән икәү әтинең уйнаганын бирелеп-бирелеп карый идек. Аңа гел тискәре образлар эләгә, шул ачуны китерә иде. Һәркемнең үз әтисен герой итеп күрәсе килә бит! Хәзер инде үземнең балалар театрга тартыла, моны күреп сөенәм. Миңа ул рухи азык кына биреп калмый, ә балачакка, яшьлегемә алып кайта, шуннан көч алам.

Фото: инстаграм
tatar-today.ru