Элвин ГРЕЙ: «Әниемә ярдәм итәргә теләп, үзем дә вагоннар бушатырга эшкә чыктым»

- Әнием - минем фәрештәм, талисманым. Исеме - Нәфисә Зәйнулла кызы. Ул һәрчак минем белән. Ничек кенә ял иттерергә тырышсам да, ул эшсез яши алмый. Өч-дүрт ел элек: «Эшеңнән кит тә, Мәскәүгә минем янга ял итәргә кил», - дип әйткән идем, шундук килеп җитте. Ул вакытта үзем дә аптырадым. Әмма, беләсезме, икенче көнне ул нәрсә эшләгән?! Мин студиядә эштә булганда, кибеткә сатучы булып эшкә урнашкан. Бөтенләй дә эшсез тора алмый. Киемнәремне дә үтүкли, һәрчак кайнар чәй әзерләп тора. Төркемемдәге бар егетләр өчен дә әни ул. Аның белән барыбызга да җылы һәм тыныч.

Әтиебез үлеп киткәч, әниебезгә ике баланы тәрбияләү җиңел булмады. Ул штукатур-маляр булып эшли иде, акча һәрчак җитми... Аңа ярдәм итәргә теләп, үзем дә вагоннар бушатырга эшкә чыктым. Бер фатирдан икенчесенә күченеп йөрдек, үз фатирыбыз булмаган чаклар да бар иде... Авыр еллар... Әмма болар барысы да артта калды һәм бүген әнием алдында баш иям! Хәзер аның тормышын матур һәм җиңел итәсе килә. Мин шуның өчен тырышам да!